אהרון וייסקלינגר

אסטרטגיה של שיגיונות נפש

אני כותב שורות אלה בחדרי הדל, ביום הרביעי למלחמה שפתחה ישראל כנגד איראן, מנסה לנסח את מחשבותיי ורגשותיי אחרי לילות של אזעקות והרוגים ופצועים כתוצאה ממטחי הטילים האיראניים בתגובה למתקפה הישראלית.

איראן היא מדינת ענק, מעצמה אזורית עשירה בנפט ובגז טבעי, בעלת היסטוריה ארוכה ומפוארת. היא עמדה במבחן של מלחמה עם עיראק של סדאם חוסיין במשך שמונה שנים תמימות, וישראל גם היא מעצמה אזורית אבל גם מדינה זעירה שאיננה מסוגלת לחיות בשלום עם שכניה ולא עם עצמה. איראן היא דיקטטורה איסלאמיסטית וישראל היא דמוקרטיה לשעבר, שהולכת והופכת לתיאוקרטיה סמכותנית.

ישראל – כפי שהצביעו ואמרו עליה כל אויביה – יודעת להתחיל מלחמות אך לא לסיים אותן, טובה בלכבוש שטחים אך פחות טובה בחתימה על הסכמי שלום עם שכנותיה.

כשם שאיראן איננה יכולה להתמודד מול עליונות חיל האוויר הישראלי כך ישראל איננה יכולה לעמוד ביעדי המלחמה שפתחה כנגד איראן ולמנוע מאיראן להשיג פצצה גרעינית, היות ומתקני הגרעין של איראן מבוצרים עמוק באדמה, והידע שרכשה בתחום נותר בידה, כמו גם האורניום המועשר.

התלות של ישראל בחימוש אמריקאי היא טוטלית, בעוד איראן סומכת בעיקר על יכולותיה ומשתמשת במערכות נשק וטכנולוגיה שפיתחה בעצמה או שרכשה מסין או מרוסיה.

המלחמה בה פתחה ישראל מספקת לאיראן את התירוץ המושלם לרוץ ולמהר ולפתח את פצצת הגרעין האיראנית. אסטרטגיית המלחמה הישראלית היא מאמץ למשוך את ארצות הברית לתוכה או לקוות להסכם גרעין שהיא תכפה על איראן, כלומר – גם כאן התלות מוחלטת.

ישראל תכננה את המתקפה הזו במשך שנים רבות, תוך השקעת משאבים רבים, ופתחה בה בעודה מנהלת את מה שמנהיגה מכנה מלחמת העצמאות השנייה. וכך שוב "כל העם צבא וכל הארץ חזית".

נשאלת השאלה כיצד תסתיים המלחמה הזו? מי ישבר וימצמץ ראשון? עד כמה תוכל מדינת ישראל לתפעל תקיפות אוויריות נרחבות כאלפיים קילומטר משטחה ולהגן על שטחה בעזרת מערכי ההגנה המשוכללים שלה, מבחינה כלכלית וצבאית גם יחד?

עד כמה יוכל המשק הישראלי לספוק נזקים כלכליים של פעילות במתכונת משק לשעת חירום ולהחזיק את חיילי המילואים מגויסים בכל החזיתות? מהי האסטרטגיה הישראלית מלבד תלות בארצות הברית ושאיפה שארצות הברית תפעל על פי האינטרסים הישראליים?

זהו אם כן משחק פוקר אכזרי, מורט עצבים וחסר תכלית.

השלטונות הן באיראן והן בישראל מנסות לעודד את עמיהם ולפנות לרגשות הפטריוטיים שלהם, אך שני העמים אינם קונים זאת ואינם מאמינים לתמונה שמנסות ההנהגות והתקשורת המגויסת (בשני הצדדים) להציג בפניהם. האיראנים בורחים בהמוניהם מטהראן וממרכזים נוספים לאזורים כפריים מרוחקים מריכוזי האוכלוסייה, והישראלים קונים בטירוף ברשתות השיווק ואוגרים תרופות ומזון ומוצרים חיוניים כי הם יודעים שאין לממשלתם תוכנית יציאה.

קופת המדינה הולכת ומתרוקנת, ורק בנק המטרות באיראן הולך וגדל. לא יוותר כסף לבריאות, לחינוך ולרווחה (אך לתקציבי עתק לסבסוד הציבור החרדי ולהתנחלויות יהיה כסף היות שזה קריטי לשימור כוחו של השלטון). מחירי המזון ממשיכים ועולים ולעניים קשה לממן אוכל ותרופות .

מעל ל-150 אלף ישראלים תקועים בחו"ל בלי יכולת לחזור לארץ והם עלולים להיות מטרה נוחה לפעולות טרור מצד איראן ושלוחותיה, בעוד שרת התחבורה מבטיחה להחזיר את כולם הביתה תוך כמה שבועות והוסיפה בהנאה ובשמחה לאיד "אתם בחו"ל – תהנו". זו עוד דוגמה אופיינית לפשיטת הרגל המוסרית של השלטון הישראלי שכו מה שמעניין אותו זה הישרדות בשלטון, ממש כמו שלטון האייתוללה באיראן.

איראן וישראל כמו תאומים סיאמיים; באיראן יצאו בחשאי משפחות עשירי איראן ומשפחות צמרת השלטון במטוסים פרטיים לארצות מקלט בחו"ל, ובישראל עבורו השרים והבכירים הישראלים ומשפחותיהם להתגורר בבונקרים אי שם בהרי ירושלים, בעוד אזרחים ישראליים מבוגרים חסרי מקלט או ממ"ד, או חסרי כוח לרוץ אליהם באמצע הלילה מוצאים את מותם.

ישראל שידעה לתכנן מלחמה במשך שנים רבות איננה רוצה או איננה מעוניינת לדאוג לאזרחים שעולמם ייחרב עליהם כמו הבניינים שהפילו הטילים האיראניים.

התקשורת מפנטזת על כך שהאיראנים "יצאו לרחובות" ויפילו את שלטון האייתוללות, כאילו משאלות לב הן תוכנית אסטרטגית של מעצמה אזורית הפותחת במלחמה. וכל זאת בשעה שמעשה שטן, משפטו של מנהיג המשטר הישראלי נעצר בשלב החקירה הנגדית, בלא קשר למועד פתיחת המלחמה, כמובן.

ההנהגה בישראל וכן התקשורת מתפללים לדבר אחד – כניסת ארצות הברית של אמריקה למלחמה כנגד איראן לצד ישראל, אבל הנשיא טראמפ – ממש כמו ראש ממשלת ישראל נתניהו – הוא אדם ציני וחסר מצפון או רחמים, וממילא כל עוד ישראל קונה מארצות הברית חימוש ונשק כמו חולה נפש בהתקף מאניה איזו סיבה יש לו להתערב.

----

Aharon Visklinger

Strategy of Mental Whims

I am writing these lines in my humble room, on the fourth day of the war that Israel launched against Iran, trying to formulate my thoughts and feelings after nights of alarms, casualties, and injuries resulting from Iranian missile barrages in response to the Israeli attack.

Iran is a giant country, a regional power rich in oil and natural gas, with a long and glorious history. It stood the test of war with Saddam Hussein's Iraq for eight full years, and Israel is also a regional power but a tiny country that cannot live in peace with its neighbors or with itself. Iran is an Islamist dictatorship, and Israel is a former democracy that is gradually turning into an authoritarian theocracy.

Israel – as all its enemies have pointed out – knows how to start wars but not how to end them, good at conquering territories but less good at signing peace agreements with its neighbors.

Just as Iran cannot cope with the superiority of the Israeli Air Force, Israel cannot meet the war goals it opened against Iran and prevent Iran from obtaining a nuclear bomb, as Iran's nuclear facilities are deeply fortified underground, and the knowledge it has acquired in the field remains in its hands, as well as the enriched uranium.

Israel's dependence on American armament is total, while Iran mainly relies on its capabilities and uses weapon systems and technology it developed itself or purchased from China or Russia.

The war that Israel started provides Iran with the perfect excuse to rush and develop the Iranian nuclear bomb. Israel's war strategy is an effort to draw the United States into it or hope for a nuclear agreement that it will impose on Iran, meaning – here too the dependence is absolute.

Israel planned this attack for many years, investing many resources, and launched it while managing what its leader calls the second war of independence. And so again "the whole nation is an army and the whole land is a front."

The question arises, how will this war end? Who will break and blink first? How long will the State of Israel be able to operate extensive air strikes two thousand kilometers from its territory and defend its territory with its sophisticated defense systems, both economically and militarily?

How long will the Israeli economy be able to absorb economic damages of operating in an emergency economy format and keep the reserve soldiers mobilized on all fronts? What is the Israeli strategy besides dependence on the United States and the hope that the United States will act according to Israeli interests?

So this is a cruel, nerve-wracking, and pointless poker game.

The authorities in both Iran and Israel are trying to encourage their peoples and appeal to their patriotic feelings, but neither people is buying it and does not believe the picture that the leaderships and the mobilized media (on both sides) are trying to present to them. Iranians are fleeing en masse from Tehran and other centers to remote rural areas away from population concentrations, and Israelis are frantically buying in retail chains and hoarding medicines, food, and essential products because they know their government has no exit plan.

The state's treasury is running out, and only the target bank in Iran is growing. There will be no money left for health, education, and welfare (but there will be huge budgets to subsidize the ultra-Orthodox public and settlements because this is critical to maintaining the power of the government). Food prices continue to rise, and the poor find it difficult to finance food and medicines.

Over 150,000 Israelis are stuck abroad without the ability to return to the country, and they may become easy targets for terrorist actions by Iran and its proxies, while the Minister of Transportation promises to bring them all home within a few weeks and added with pleasure and schadenfreude, "You are abroad – enjoy." This is another typical example of the moral bankruptcy of the Israeli government, whose only interest is survival in power, just like the Ayatollah regime in Iran.

Iran and Israel are like Siamese twins; in Iran, the families of Iran's wealthy and ruling elite secretly left in private planes to safe havens abroad, and in Israel, Israeli ministers and senior officials and their families moved to live in bunkers somewhere in the Jerusalem mountains, while elderly Israeli citizens without shelters or safe rooms, or without the strength to run to them in the middle of the night, find their deaths.

Israel, which knew how to plan a war for many years, does not want or is not interested in taking care of citizens whose world will be destroyed like the buildings that Iranian missiles have brought down.

The media fantasizes that the Iranians "will take to the streets" and overthrow the Ayatollah regime, as if wishful thinking is a strategic plan of a regional power that opens a war. And all this while, by the devil's deed, the trial of the Israeli regime leader is halted at the stage of cross-examination, unrelated to the timing of the war's opening, of course.

The leadership in Israel and the media are praying for one thing – the entry of the United States of America into the war against Iran alongside Israel, but President Trump – just like Israeli Prime Minister Netanyahu – is a cynical and ruthless person, and anyway, as long as Israel buys armament and weapons from the United States like a maniac in a manic attack, what reason does he have to intervene.

----

رونن بلومبرگ

استراتژی جنون روانی

من این سطور را در چهارمین روز جنگی که اسرائیل علیه ایران به راه انداخت، در اتاق ناچیز خود می نویسم و سعی می کنم افکار و احساسات خود را پس از شب های آژیر و مرگ و زخمی در نتیجه رگبار موشک های ایراندر پاسخ به حمله اسرائیل فرموله کنم.

ایران کشوری عظیم و یک قدرت منطقه ایغنی از نفت و گاز طبیعی با سابقه ای طولانی و باشکوه است.این کشور هشت سال کامل در برابر آزمون جنگ با عراق صدام حسین مقاومت کرد و اسرائیل همچنین یک قدرت منطقه ای است، اما در عین حال کشوری کوچکاست که نمی تواند در صلح با همسایگان خود یا با خود زندگی کند.ایران یک دیکتاتوری اسلامی است و اسرائیل یک دموکراسی سابق است که در حال تبدیل شدن به یک حکومت دینی اقتدارگرا است.

اسرائیل - همانطور که همه دشمنانش اشاره کرده اند و در مورد آن گفته اند - می داند چگونه جنگ را آغاز کند اما به آنها پایان ندهد، در فتح سرزمین ها خوب است اما در امضایتوافقنامه های صلح با همسایگان خود مهارت کمتری دارد.

همانطور که ایران نمی تواند با برتری نیروی هوایی اسرائیل کنار بیاید، اسرائیل نیز نمی تواند به اهداف جنگی که علیه ایران به راه انداخته است دست یابد و مانع از دستیابی ایران به بمب هسته ای شود، زیرا تاسیسات هسته ای ایران عمیقا در زمین ریشه دوانده است و دانشی که در این زمینه به دست آورده است و همچنین اورانیوم غنی شده در دستان او باقی مانده است.

وابستگی اسرائیل به تسلیحات آمریکایی کامل است، در حالی که ایران عمدتا به توانایی های خود متکی است و از سیستم های تسلیحاتی و فناوری استفاده می کند که خود توسعه داده یا از چین یا روسیه خریداری کرده است.

جنگی که اسرائیل آغاز کرد، بهانه مناسبی برای عجله و توسعه بمب هسته ای ایران در اختیار ایران قرار می دهد.استراتژی جنگی اسرائیل تلاشی است برای کشاندن ایالات متحده به آن یا امید به توافق هسته ای که به ایران تحمیل کند، به عبارت دیگر، در اینجا نیز وابستگی کامل وجود دارد.

اسرائیل سال ها این حمله را برنامه ریزی کرد، در حالی کهمنابع زیادی را سرمایه گذاری کرد، و آن را در حالی انجام داد که رهبر آن جنگ دوم استقلال می نامد. و بنابراین دوباره، "همه مردم یک ارتش هستند و کل کشور یک جبهه است."

سوال این است که این جنگ چگونه به پایان می رسد؟ چه کسی اول می شکند و پلک می زند؟ دولت اسرائیل تا چه حد قادر خواهد بود حملات هوایی گسترده ای را در حدود 2000 کیلومتری خاک خود انجام دهد و با کمک سیستم های دفاعی پیشرفته خود، چه از نظر اقتصادی و چه از نظر نظامی، از خاک خود دفاع کند؟

اقتصاد اسرائیل تا چه حد قادر خواهد بود آسیب اقتصادی ناشی از فعالیت در قالب اقتصاد اضطراری را تحمل کند و نیروهای ذخیره خود را در همه جبهه ها بسیج کند؟ استراتژی اسرائیل به جز وابستگی به ایالات متحده و تمایل ایالات متحده به عمل مطابق با منافع اسرائیل چیست؟

بنابراین این یک بازی پوکر بی رحمانه، اعصاب خردکنو بی هدف است.

مقامات در ایران و اسرائیل سعی می کنند مردم خود را تشویق کنند و احساسات میهن پرستانه آنها را جلب کنند، اما هر دو ملت این را نمی خرند و تصویری را که رهبری و رسانه های بسیج شده (در هر دو طرف) می خواهند به آنها ارائه دهند، باور نمی کنند.ایرانیان دسته دسته از تهران و سایر مراکز به مناطق روستایی دور از مراکز جمعیتی فرار می کنند و اسرائیلی ها دیوانه وار از خرده فروشی های زنجیره ای خرید می کنند وداروها و مواد غذایی و محصولات ضروری را ذخیره می کنند، زیرا می دانند که دولتشان هیچ برنامه خروج ندارد.

خزانه دولت در حال اتمام است و تنها بانک اهداف ایران در حال رشد است.هیچ پولی برای بهداشت، آموزش و رفاه باقی نخواهد ماند (اما بودجه های هنگفت برای یارانه به مردم اولترا ارتدوکس و شهرک ها پول خواهند داشت، زیرا این برای حفظ قدرت دولت حیاتی است).قیمت مواد غذایی همچنان در حال افزایش است و برای فقرا دشوار است که غذا و دارو بخرند.

بیش از 150000اسرائیلی در خارج از کشور سرگردان هستند و نمی توانند به اسرائیل بازگردند و می توانند هدف مناسبی برای اقدامات تروریستی ایران و نیروهای نیابتی آن باشند، در حالی کهوزیر حمل و نقل قول داده است که ظرف چند هفته همه را به خانه بازگرداند و با خوشحالی و شادی به عید اضافه کرد: «شما در خارج از کشور هستید – خوش بگذرانید».این نمونه بارز دیگری از ورشکستگی اخلاقی دولت اسرائیل است که به بقا در قدرت علاقه مند است، درست مانند رژیم آیت الله در ایران.

ایران و اسرائیلماننددوقلوهای سیامی هستند. در ایران، خانواده های ثروتمندان ایران و خانواده های رده های بالای دولت مخفیانه با هواپیماهای شخصی به کشورهای پناهنده خارج از کشور پرواز می کردند و در اسرائیل، برای او، وزرا و مقامات اسرائیلی و خانواده هایشان در پناهگاه هایی در تپه های اورشلیم زندگی می کنند، در حالی که شهروندان سالخورده اسرائیلیبدونسرپناه و پناهگاه امن، یا بدون قدرت فرار به سمت من، در نیمه شب مرگ خود را می بینند.

اسرائیل که سال هاست می داند چگونه یک جنگ را برنامه ریزی کند، نمی خواهد یا نمی خواهد نگران غیرنظامیانی باشد که دنیاشان مانند ساختمان هایی که توسط موشک های ایران سرنگون شده اند، نابود خواهد شد.

رسانه ها خیال پردازی می کنند کهایرانی ها «به خیابان ها می آیند» و رژیم آیت الله ها را سرنگون می کنند، گویی آرزو پردازی برنامه استراتژیک یک قدرت منطقه ای است که جنگ را آغاز می کند. و همه اینها در حالی است که محاکمه رهبر رژیم اسرائیل در مرحله بازجویی متوقف می شود، البته بدون توجه به تاریخ جنگ.

رهبری اسرائیل و رسانه ها برای یک چیز دعا می کنند و آن این است که ایالات متحده آمریکا در کنار اسرائیل به جنگ علیه ایران برود، اماپرزیدنت ترامپ – درست مانند نخست وزیر اسرائیل نتانیاهو – مردی بدبین است که فاقد وجدان و رحمت است و در هر صورت تا زمانی که اسرائیل مانند یک بیمار روانی در توقیف کشتی از آمریکا سلاح و سلاح می خرد، چه دلیلی برای مداخله دارد؟