من یک شهروند ایرانی هستم – فراخوانی برای صلح، گفتگو و زندگی خوب

برای آزادی، علیه جنگ، و علیه حکومت آیت الله ها – داستان یک نسل کامل

ترس از رژیم، از رژیم، از جنگ به بخشی از زندگی روزمره ما تبدیل شده است.شما نمی توانید نظر آزاد خود را بیان کنید، همیشه نمی توانید آنچه را که می خواهید یاد بگیرید و رویاها به جعبه کوچکی از بقا تبدیل می شوند.همه امیدها برای امروز است - فردا، گاهی اوقات، هیچ چیز بهتری را نوید نمی دهد.

روال ترس – زندگی در سایه یک رژیم سرسخت

من در احساساتم تنها نیستم. میلیون ها زن و مرد، دختر و پسر، هر روز احساس می کنند که چگونه ترس به یک مهمان همیشگی در خانه شان تبدیل می شود، با آنها پشت میز می نشینند و هر مکالمه و هر نگاه را همراهی می کنند.دولت - دولتی که سوگند یاد می کند به مردم خدمت کند - در طول سال ها به یک تهدید دائمی تبدیل شده است.چشمانش باز است، گوش هایش بریده شده است و او هر کلمه ای را که گفته می شود، هر خلقت، هر نقاشی، حتی یک شعر را بررسی می کند.بسیاری از ما از کودکی یاد می گیریم که چیزهایی وجود دارد که نباید گفته شود، رویاهایی وجود دارد که باید از آنها دست کشید و خواسته هایی وجود دارد که باید در اعماق وجودشان زندانی شوند.

رژیم و حاکمان آن - به رهبری آیت الله ها - قوانین و ممنوعیت های سختگیرانه ای را بر ما تحمیل می کنند.هر گونه انحراف از هنجارهای تعیین شده با جریمه نقدی، دستگیری و گاهی حتی مجازات های شدیدتر مواجه می شود.بسیاری از زنان نمی توانند نحوه لباس پوشیدن، رشته تحصیلی یا حرفه خود را انتخاب کنند.جوانانی که آرزوی نوآوری و خلق را دارند، بارها با موانع بوروکراتیک، قوانین قدیمی، سانسور و سوء ظن مواجه می شوند.والدین می ترسند فرزندانشان را به تظاهرات و حتی به مناسبت های اجتماعی بفرستند تا مبادا با فرستادگان رژیم به دردسر بیفتند.

این واقعیتی که از انقلاب ۵۷ به ما تحمیلشده است، همچنان ما را همراهی می کند و دستور کار ما را دیکته می کند.با این حال، در میان احساس ظلم و ترس، امیدی کوچک همچنان در قلب ما می تپد - امیدی برای روزی که بتوانیم واقعا آزاد باشیم.

جنگ - دشمن زندگی

فراتر از ترس رژیم، شمشیر جنگ بر فراز ما معلق است.صدها هزار خانواده عزیزان خود را در جنگ های طولانی با عراق، در تنش های مکرر با کشورهای خلیج فارس و تهدیدهای غرب و شرق از دست داده اند.هر نسل در سایه تهدیدات، سر و صدای هواپیماها، تمرینات اضطراری در مدارس، اخبار بسیج ذخیره بیشتر، تلفات بیشتر بزرگ شد.

جنگ صلح ما را ربود، سوء ظن طبیعی به هر خارجی را در ما القا کرد، چه رسد به آن سوی مرز.این کشور به جای سرمایه گذاری در آموزش، پزشکی، زیرساخت ها، بهای اقتصادی - سرمایه گذاری های هنگفت در امنیت، تسلیحات، صنایع نظامی را مطالبه می کرد.این یک بهای روانشناختی می خواست - نسل به نسل با اضطراب وجودی، با درد عمیق، با احساس از دست دادن زندگی ای که می توانست باشد، اما وجود نداشت، بزرگ شدند.

اما حقیقت این است که اکثر ما فقط از جنگ خسته شده ایم.ما نمی خواهیم ببینیم که کودکان بیشتری در ایستگاه های قطار گریه می کنند، پدران بیشتری که برنمی گردند، مادران بیشتری که پشت پنجره منتظر هستند و به آرامی گریه می کنند.ما از مردم جهان متنفر نیستیم. نه غرب - که از او چیزهای زیادی آموختیم، فرهنگ، علم، هنر.نه اسرائیل - که ما هرگز او را ندیده ایم، اما داستان های نگران کننده ای در مورد او گفته شده است.قلب ایرانی - مانند قلب انسان - مشتاق گفتگو، همکاری، آشنایی و عشق است.

من مخالف جنگ هستم - من طرفدار صلح هستم

در دنیایی پر از تهدید، به راحتی می توان فراموش کرد که می توان کاری متفاوت انجام داد.شما می توانید راه صلح را انتخاب کنید. شما می توانید گفتگو، گفتگو، گفتگو را انتخاب کنید.نمونه هایی در تاریخ کم نیستند - ملت هایی که دشمنان سرسخت بودند - امروز شرکای اقتصادی، دوستان، گردشگران با یکدیگر هستند.من معتقدم که مردم من نیز شایسته این امید هستند. ما شایسته این هستیم که شمشیرهایمان را زمین بگذاریم، کبوتر بفرستیم، دست به دست هم دهیم - حتی اگر راه طولانی باشد و در ابتدا باورش سخت باشد.

من زنان و مردان شجاعی را از نزدیک می شناسم که از صلح نه به عنوان یک رویای دور بلکه به عنوان یک هدف ملموس صحبت می کنند.آنها - آشکارا و مخفیانه - برای ترویج تفاهم، تبادل پیام های امید به جای کلمات نفرت انگیز تلاش می کنند.آنها از هیچ متنفر نیستند – نه مذهب و نه سکولار، نه سنتی و نه جدید، نه از همسایگان عرب و نه اروپایی ها، نه از اسرائیلی ها و نه از آمریکایی ها.تنها چیزی که آنها می خواهند این است که یک زندگی ساده و زیبا داشته باشند.کار پیدا کنید، سفر کنید، تحصیل کنید، خانواده تشکیل دهید، شاد باشید.

گاهی از خودم می پرسم چرا این شکاف که بین ایران و غرب، بین ایران و اسرائیل باز شده است، اینقدر گسترده تر شده است.از این گذشته، اگر از اکثر مردم اینجا بپرسید، متوجه خواهید شد که آنها هیچ خصومت واقعی با هیچ ملتی ندارند.برعکس، بسیاری از ما به دنیا علاقه مند هستیم، زبان ها را یاد می گیریم، سریال های وسترن را دنبال می کنیم، به موسیقی خارجی گوش می دهیم، ترجمه شاعران از سراسر جهان را می خوانیم.آنها در کافه ها می نشینند، چای سبز می نوشند و رویای آینده ای بهتر را در سر می پرورانند.تقریبا هیچ در میان ما نیست که خواهان یک جنگ واقعی باشد، کسی که بخواهد به بقیه مردم جهان آسیب برساند – مگر اینکه رژیم آنها را از روی ارعاب و تحریک اینگونه آموزش داده باشد.

حاکمیت آیت الله های کابل بر جامعه ایران

رژیم آیت الله ها دیوارهای بلندی از ترس و سوء ظن و انزوا در اطراف ما ساخته است.به نام مذهب، به نام سنت، به نام دشمنان بیرون، حقوق اساسی از ما گرفته شده است: آزادی بیان، آزادی حرکت، آزادی انتخاب. زنان ملزم به پوشیدن حجاب، رعایت قوانین سختگیرانه رفتاری و حیا هستند.جوانان امید خود را از دست می دهند – بسیاری از آنها در حال ترک هستند، به اروپا، آمریکا و استرالیا مهاجرت می کنند.

رژیم از هر تهدیدی از خارج برای توجیه سرکوب از درون سوء استفاده می کند. از لحظه ای که کسی سعی می کند انتقاد کند، یک جنبش اجتماعی ایجاد کند، شعری غیرقابل قبول بنویسد - به او برچسب دشمن مردم، "جاسوس"، "مأمور غرب" می زنند.زندان ها پر از زندانیان سیاسی، روزنامه نگاران، هنرمندان و دانشجویان است.هر نسل جدید یک پیام روشن دریافت می کند: "شورش نکنید، فکر نکنید، مقاومت نکنید."

اقتصاد در حال فروپاشی است، واحد پول ایران ارزش خود را از دست می دهد، تورم بیداد می کند، و مردم مشغول مبارزه روزانه برای بقای اولیه هستند: غذا، دارو، سقفی بالای سرشان.به جای نگاه کردن به افق، مجبوریم به زمین نگاه کنیم و به دنبال بقا باشیم.بسیاری مجبور می شوند چند شغل انجام دهند، به کارهای کم بسنده کنند، از رویاها دست بکشند.

اما در میان همه اینها، در سال های اخیر روح جدیدی در ایران بیدار شده است: اعتراضات اجتماعی، جنبش های زنان، ابتکارات تکنولوژیکی، هنرهای زیرزمینی، ترانه ها و خوانندگانی که از امید صحبت می کنند.نسل جوان، اعم از زن و مرد، از تسلیم شدن در برابر ترس امتناع می ورزند و با صدای بلند رویای تغییر را در سر می پرورانند.

من آینده ای متفاوت برای فرزندانم می خواهم

به عنوان یک پدر، تنها چیزی که من می خواهم این است که پسران و دخترانم زندگی متفاوتی داشته باشند، زندگیآزادانه و پر از فرصت ها.اینکه بتوانم آنها را به مدرسه ای بفرستم که در آن علم و هنر، فلسفه و زبان را یاد بگیرند، نه تبلیغات و نفرت.بگذارید با عشق بزرگ شوند، از سراسر جهان دوست پیدا کنند، آهنگ های شاد بخوانند، در مزارع سرسبز قدم بزنند و کوه های برفی ایران را تحسین کنند.بگذارید آنها بدانند که می توانند رویا ببینند - و رویای آنها خطرناک نیست.

من می خواهم آنها همبستگی، صبر و کنجکاوی را یاد بگیرند.بگذارید آنها بفهمند که هیچ ملتی در جهان وجود ندارد که یک "دشمن ذاتی" باشد، که هیچ دینی وجود ندارد که شیطانی باشد، که هیچ دولتی وجود ندارد که دشمن ابدی باشد.که می توانید از هر شخصی، از هر فرهنگی، از هر کجا یاد بگیرید.بگذارید بدانند که کسی که در مقابل آنها ایستاده است – چه یهودی، چه مسیحی، چه مسلمان، بودایی یا سکولار – قبل از هر چیز یک انسان است.فردی که می خواهد دوست داشته باشد، خلق کند، شاد باشد، بسازد، رویاها را برآورده کند.

من می خواهم به آنها بیاموزم که حتی اگر راه تغییر طولانی باشد، امکان پذیر است.هر تغییری با کلمات کوچک، اقدامات روزانه، گوش دادن، آشنایی با چیزهای مختلف آغاز می شود.بگذارید آنها بفهمند که قدرت واقعی در نفرت نیست – بلکه در عشق، در همبستگی، در تمایل به بخشش و در تمایل به باز کردن درها نهفته است.

فرهنگ، هنر و فناوری - ابزارهایی برای میانجیگری و تغییر

ایران برای نسل ها یک مرکز فرهنگی، هنری و معنوی بوده است.شاعرانی مانند حافظ، مولانا، سعدیه در اینجا فعال بودند.نقاشان، موسیقیدانان، مخترعان، فیلسوفان - همگی به خرد جهان کمک کردند.رژیم سعی می کند خلاقیت را محدود کند، سانسور کند و نابود کند، اما روح انسان از هر چیزی قوی تر است.

امروزه بسیاری از جوانان به هنر زیرزمینی، تئاتر پنهان، ادبیات جسورانه و نمایش های خانگی روی می آورند.فناوری - اینترنت، شبکه های اجتماعی - به ما اجازه می دهد تا صداهای دیگر را بشناسیم، در معرض ایده های جدید قرار بگیریم، در مورد جهان های دور بیاموزیم.همه اینها ورطه ترس و تنهایی را پر می کنند و حس مشارکت انسانی را تقویت می کنند.

من معتقدم که ایران می تواند بار دیگر الگویی برای کل منطقه باشد. نه به خاطر تانک ها و موشک ها، بلکه به دلیل فرهنگ، نوآوری و همکاری.ایرانی را تصور کنید که در علم، آموزش، تحقیقات فضایی، انرژی سبز و فناوری های پزشکی پیشرو باشد.ایران که میزبان جشنواره های بین المللی است، از محققان، شاعران و هنرمندان از سراسر جهان دعوت می کند.ایرانی که طعم تمام غذاهای جهان را چشیده است، که پذیرای گردشگران از گوشه و کنار جهان است.

امید به آینده - با یک صدای ساده

من می دانم که مسیر تغییر طولانی، دشوار و چالش برانگیز است.قبل از هر تغییر بزرگی، رویاهای کوچک، امیدهایی که در قلب مردم عادی رشد می کرد.اگر هر یک از ما تصمیم بگیریم که به خوبی ها اعتقاد داشته باشیم، بدی ها را رد کنیم، و خواستار صلح شویم، ممکن است در نهایت روزی را ببینیم که ایران به همان شکلی که بود و حتی بهتر خواهد بود.

من یک شهروند ساده ایرانی هستم. من از هیچ مردمی متنفر نیستم.من جنگ نمی خواهم. من به قدرت نفرت اعتقاد ندارم.تنها چیزی که من می خواهم این است که یک زندگی آزاد، خوب و صلح آمیز داشته باشم، فرزندانم را با اعتماد به نفس بزرگ کنم، آینده ای پر از امید به آنها بدهم، آهنگ های شاعران خود را بخوانم، رویاهای بزرگ را در سر بپرورانم و با همه مردم منطقه و جهان در صلح زندگی کنم.

این فراخوان من است، صدای یک مرد در میان بسیاری – بگذارید زنده بمانیم.به ما آرامش بده. آینده ای بهتر به ما بدهید – برای ما، برای فرزندانمان، برای همه شما.بیایید امیدوار باشیم، رویاپردازی کنیم، آرزو کنیم - روزی جامعه ای بهتر، باز، بردبار و دوست داشتنی در اینجا خواهیم ساخت.شرکتی که می تواند به عنوان الگویی برای کل جهان عمل کند.

و شاید، اگر ما با هم به این اعتقاد داشته باشیم، بتوانیم واقعیتی را ایجاد کنیم که در آن هر دختر و پسر در ایران، اسرائیل، غرب و همه جا – صبح از خواب بیدار شوند و دنیایی خوب، امن و شاد داشته باشند.جهانی که در آن مردان و زنان ایران می توانند برای صلح دست دراز کنند، با لبخند به هر خارجی سلام کنند و بدون ترس ، بدون سوء ظن و بدون نفرت در سطح چشم صحبت کنند.ممکن است یک رویا باشد - اما تمام واقعیت با یک رویای ساده شروع می شود، یک فرد ساده.شاید این نسل ما باشد که این کار را انجام دهد.

-----

אני אזרח איראני – קריאה לשלום, לדיאלוג ולחיים טובים

בעד חירות, נגד מלחמה, ומתנגד לשלטון האייתולות - סיפורו של דור שלם

הפחד מהמשטר, מהשלטון, מהמלחמה – הפך לחלק מהיום־יום שלנו. לא ניתן להביע דעה חופשית, לא תמיד ניתן ללמוד מה שרוצים, והחלומות מתכווצים לתוך קופסה קטנה של הישרדות. כל התקווה היא להיום – המחר, לעיתים, לא מבטיח דבר טוב יותר.

שגרת הפחד – חיים בצל משטר קשוח

אינני לבד בתחושותיי. מיליוני נשים וגברים, נערות ונערים, מרגישים יום-יום כיצד הפחד הופך אורח קבוע בביתם, יושב איתם לשולחן, מתלווה לכל שיחה, לכל מבט. השלטון – זה שנשבע לשרת את העם – הפך במשך השנים לאיום תמידי. עיניו פקוחות, אוזניו כרויות, והוא בוחן כל מילה הנאמרת, כל יצירה, ציור, אפילו שיר. רבים מאיתנו לומדים מגיל צעיר כי יש דברים שאסור לומר, יש חלומות שעליהם כדאי לוותר, ויש תשוקות שיש לכלוא עמוק בפנים.

המשטר ושליטיו – ובראשם האייתולות – כופים עלינו חוקים ואיסורים קפדניים. כל חריגה מהנורמות הקבועות נענית בקנס, במעצר, לעיתים אף בעונשים חמורים יותר. נשים רבות אינן יכולות לבחור את אופן לבושן, את מסלול לימודיהן או מקצוען. צעירים, שואפים לחדש וליצור, נתקלים שוב ושוב במחסומים ביורוקרטיים, חוקים ישנים, צנזורה וחשדנות. ההורים חוששים לשלוח את ילדיהם להפגנות, אפילו לאירועים חברתיים, שמא יסתבכו עם שליחי המשטר.

המציאות הזו, שנכפתה עלינו מאז המהפכה של 1979, ממשיכה ללוות אותנו, להכתיב את סדר יומנו. אולם, בתוך תחושת הדיכוי והפחד, ממשיכה לפעום בליבנו תקווה קטנה – תקווה ליום שבו נוכל להיות חופשיים באמת.

המלחמה – אויבת החיים

מעבר לפחד מהמשטר, מרחפת מעלינו חרב המלחמה. מאות אלפי משפחות איבדו את יקיריהן במלחמות ארוכות מול עיראק, במתיחויות חוזרות עם מדינות המפרץ, באיומים מהמערב ומהמזרח גם יחד. כל דור גדל בצל איומים, רעש מטוסים, תרגילי חירום בבתי הספר, הידיעות על עוד גיוס מילואים, עוד נפגעים.

המלחמה גזלה מאיתנו את השקט, נטעה בנו חשד טבעי בכל זר, בכל שכן מעבר לגבול. היא תבעה מחיר כלכלי – השקעות אדירות בביטחון, חימוש, תעשיות צבאיות – באו במקום השקעה בחינוך, ברפואה, בתשתיות. היא תבעה מחיר נפשי – דור אחרי דור גדלו עם חרדה קיומית, עם כאב עמוק, עם תחושת החמצה על חיים שיכלו להיות, אבל לא היו.

אבל האמת היא – רובנו פשוט עייפים ממלחמות. איננו רוצים לראות עוד ילדים בוכים בתחנות רכבת, עוד אבות שלא חוזרים, עוד אמהות הממתינות בחלון בבכי חרישי. איננו שונאים את עמי העולם. לא את המערב – שממנו למדנו רבות, תרבות, מדע, אמנות. לא את ישראל – שלא פגשנו אף פעם, אך סיפרו לנו עליה סיפורים מדאיגים. הלב האיראני – כמו הלב האנושי – כמהה לשיחות, לשיתופי פעולה, להיכרות, לאהבה.

אני נגד מלחמה – אני בעד שלום

בעולם שמלא באיומים, קל לשכוח כי אפשר גם אחרת. אפשר לבחור בדרך השלום. אפשר לבחור בשיח, בדיאלוג, בהידברות. לא חסרות דוגמאות בהיסטוריה – עמים שהיו אויבים מרים – כיום שותפים כלכליים, חברים, תיירים זה אצל זה. אני מאמין שגם לעם שלי מגיעה התקווה הזו. מגיע לנו להניח את חרבנו, לשלוח יונים, לאחוז ידיים – גם אם הדרך ארוכה ובתחילה קשה להאמין.

אני מכיר מקרוב נשים וגברים אמיצים, שמדברים על שלום לא כחלום רחוק אלא כיעד מוחשי. הם פועלים – בגלוי ובחשאי – כדי לקדם הבנה, להחליף מסרים של תקווה במקום מילים של שנאה. הם אינם שונאים אף אחד – לא את הדת ולא את החילונים, לא את המסורתיים ולא את החדשים, לא את השכנים הערבים ולא את האירופים, לא את הישראלים ולא את האמריקאים. כל מה שהם רוצים – הוא לחיות חיים פשוטים ויפים. למצוא עבודה, לטייל, ללמוד, להקים משפחה, לשמוח.

לעיתים אני שואל את עצמי מדוע התהום הזו – שנפערה בין איראן והמערב, בין איראן וישראל – התרחבה כל כך. הרי אם תשאלו את רוב האנשים כאן, תגלו שאין להם איבה אמיתית לאף אומה. להיפך, רבים מאיתנו מתעניינים בעולם, לומדים שפות, עוקבים אחרי סדרות מערביות, מאזינים למוזיקה זרה, קוראים תרגומים של משוררים מכל העולם. יושבים בבתי קפה, שותים תה ירוק, חולמים על עתיד טוב יותר. אין בינינו כמעט מי שירצה במלחמה אמיתית, מי שיחפוץ להזיק לשאר עמי העולם – אלא אם כך חינך אותו המשטר, מתוך הפחדה והסתה.

שלטון האייתולות – כבלים על החברה האיראנית

שלטון האייתולות בנה סביבנו חומות גבוהות של פחד, חשדנות והסתגרות. בשם הדת, בשם המסורת, בשם האויבים שבחוץ – נלקחו מאיתנו זכויות בסיסיות: חופש הביטוי, חופש התנועה, חופש הבחירה. נשים נדרשות לעטות חיג'אב, לעמוד בכללים מחמירים של התנהגות וצניעות. צעירים מאבדים תקווה – רבים מהם עוזבים, נודדים לעבר אירופה, אמריקה, אוסטרליה.

המשטר מנצל כל איום מבחוץ כדי להצדיק דיכוי מבפנים. מרגע שמישהו מנסה להביע ביקורת, להקים תנועה חברתית, לכתוב שיר לא מקובל – הוא מסומן כאויב העם, "מרגל", "סוכן של המערב". בתי הכלא מתמלאים באסירים פוליטיים, עיתונאים, אמנים, סטודנטים. כל דור חדש – מקבל מסר חד וברור: "אל תמרוד, אל תחשוב, אל תתנגד."

הכלכלה קורסת, המטבע האיראני מאבד מערכו, אינפלציה משתוללת, והציבור טרוד במאבק יומיומי על קיום בסיסי – אוכל, תרופות, קורת גג. במקום להביט באופק, אנו נאלצים להסתכל לרצפה, לחפש הישרדות. רבים נאלצים לעבוד בכמה עבודות, להסתפק במועט, לוותר על חלומות.

אך בתוך כל זה, התעוררה באיראן בשנים האחרונות רוח חדשה: מחאות חברתיות, תנועות נשים, יוזמות טכנולוגיות, אומנות מחתרתית, שירים וזמרים המדברים על תקווה. הדור הצעיר, גברים ונשים כאחד, מסרבים להיכנע לפחד, וחולמים בקול רם על שינוי.

אני רוצה עתיד אחר לילדיי

כאבא, כל מה שאני מבקש הוא שבניי ובנותיי יחיו חיים אחרים – חיים Hחופשיים, מלאי הזדמנויות. שאוכל לשלוח אותם לבית ספר שבו ילמדו מדע ואומנות, פילוסופיה ושפות, לא תעמולה ושנאה. שיגדלו באהבה, שיכירו חברים מכל העולם, שישירו שירים שמחים, שיטיילו בשדות ירוקים ויתפעלו מההרים המושלגים של איראן. שידעו שיכולים לחלום – ושהחלום שלהם אינו מסוכן.

אני רוצה שילמדו סולידריות, סבלנות, סקרנות. שיבינו שאין עם בעולם שהוא "אויב מולד", שאין דת שהיא רעה, שאין מדינה שהיא אויב נצחי. שאפשר ללמוד מכל אדם, מכל תרבות, מכל מקום. שידעו שהאדם הניצב מולם – בין אם הוא יהודי, נוצרי, מוסלמי, בודהיסטי, חילוני – הוא קודם כל אדם. אדם שרוצה לאהוב, ליצור, לשמוח, לבנות, להגשים חלומות.

אני רוצה ללמד אותם שגם אם הדרך לשינוי ארוכה, היא אפשרית. שכל שינוי מתחיל ממילים קטנות, ממעשים יומיומיים, מהקשבה, מהיכרות עם השונה. שיבינו שהכוח האמיתי אינו טמון בשנאה – אלא באהבה, בסולידריות, בנכונות לסלוח, בנכונות לפתוח דלתות.

התרבות, האומנות והטכנולוגיה – כלים לגישור ולשינוי

במשך דורות, איראן הייתה מרכז תרבותי, אומנותי ורוחני. משוררים כמו חאפז, רומי, סעדיה, פעלו כאן; ציירים, נגנים, ממציאים, פילוסופים – כולם תרמו לחוכמת העולם. המשטר מנסה לצמצם את היצירתיות, לצנזר ולהרוס, אך הרוח האנושית חזקה מהכול.

היום, רבים מהצעירים פונים לאומנות מחתרתית, לתיאטרון נסתר, לספרות נועזת, להופעות ביתיות. טכנולוגיה – האינטרנט, רשתות חברתיות – מאפשרות לנו להכיר קולות אחרים, להיחשף לרעיונות חדשים, ללמוד על עולמות רחוקים. כל אלה מגשרים על פני תהומות הפחד והבדידות, ומחזקים את תחושת השותפות האנושית.

אני מאמין שאיראן יכולה לחזור ולהיות מופת לאזור כולו. לא בזכות טנקים וטילים, אלא בזכות תרבות, חדשנות, שיתופי פעולה. תארו לכם – איראן שמובילה במדע, בחינוך, בחקר החלל, באנרגיה ירוקה, בטכנולוגיות רפואה. איראן שמארחת פסטיבלים בינלאומיים, שמזמינה חוקרים, משוררים, אמנים מכל העולם. איראן שטעמה מכל מטבחי העולם, שמקבלת תיירים מכל קצוות תבל.

תקווה לעתיד – בקול אחד פשוט

אני יודע שדרכי השינוי ארוכה, קשה ומאתגרת. לכל שינוי גדול קדמו חלומות קטנים, תקוות שצמחו בלבבות אנשים פשוטים. אם כל אחד ואחת מאיתנו יבחרו להאמין בטוב, לדחות את הרע, ולבקש שלום – ייתכן שבסוף נזכה לראות היום שבו איראן תחזור להיות כפי שהייתה, ואפילו טובה יותר.

אני אזרח איראני פשוט. איני שונא אף עם. איני רוצה במלחמות. איני מאמין בכוח השנאה. כל שאני מבקש הוא לחיות חיים חופשיים, טובים ושלווים, לגדל את ילדיי בביטחון, להעניק להם עתיד מלא תקווה, לשיר את שירי המשוררים שלנו, לחלום חלומות גדולים ולחיות בשלום עם כל עמי האזור והעולם.

זו קריאתי, קולו של אדם אחד מיני רבים – תנו לנו לחיות. תנו לנו שלום. תנו לנו עתיד טוב יותר – עבורנו, עבור ילדינו, עבור כולכם. תנו לנו לקוות, לחלום, לשאוף – יום אחד עוד נבנה כאן חברה טובה יותר, פתוחה, סובלנית, אוהבת. חברה שיכולה לשמש מופת לכל העולם.

ואולי, אם נאמין בכך יחד, נוכל ליצור מציאות שבה כל ילדה וילד באיראן, בישראל, במערב ובכל מקום – יקומו בבוקר לעולם טוב, בטוח, שמח. עולם שבו אנשי ונשות איראן יוכלו להושיט יד לשלום, יקבלו בחיוך כל זר, וישוחחו בגובה העיניים – בלי פחד, בלי חשד, בלי שנאה. זה אולי חלום – אבל כל המציאות מתחילה בחלום אחד פשוט, של אדם פשוט. אולי זה יהיה הדור שלנו שיעשה את זה.

I am an Iranian Citizen – A Call for Peace, Dialogue, and a Better Life

For Freedom, Against War, and Opposed to the Ayatollahs' Regime – The Story of an Entire Generation

The fear of the regime, the government, the war – has become a part of our daily lives. It is not possible to express a free opinion, not always possible to learn what we want, and dreams shrink into a small box of survival. All the hope is for today – tomorrow, sometimes, does not promise anything better.

The Routine of Fear – Living in the Shadow of a Harsh Regime

I am not alone in my feelings. Millions of women and men, girls and boys, feel every day how fear becomes a regular guest in their homes, sits with them at the table, accompanies every conversation, every look. The government – the one that swore to serve the people – has over the years become a constant threat. Its eyes are open, its ears are listening, and it examines every word spoken, every creation, painting, even song. Many of us learn from a young age that there are things that should not be said, dreams that should be given up, and passions that should be locked deep inside.

The regime and its rulers – led by the Ayatollahs – impose strict laws and prohibitions on us. Any deviation from the set norms is met with a fine, arrest, sometimes even more severe punishments. Many women cannot choose their way of dressing, their course of study, or profession. Young people, aspiring to innovate and create, repeatedly encounter bureaucratic barriers, old laws, censorship, and suspicion. Parents fear sending their children to protests, even to social events, lest they get into trouble with the regime's agents.

This reality, imposed on us since the 1979 revolution, continues to accompany us, dictating our daily routine. However, within the feeling of oppression and fear, a small hope continues to beat in our hearts – hope for the day when we can truly be free.

War – The Enemy of Life

Beyond the fear of the regime, the sword of war hovers over us. Hundreds of thousands of families have lost their loved ones in long wars with Iraq, in recurring tensions with the Gulf states, in threats from both the West and the East. Every generation grows up under threats, the noise of planes, emergency drills in schools, news of another reserve call-up, more casualties.

The war has taken away our peace, planted in us a natural suspicion of every stranger, every neighbor beyond the border. It has exacted an economic price – enormous investments in security, armament, military industries – came at the expense of investment in education, medicine, infrastructure. It has exacted a psychological price – generation after generation grew up with existential anxiety, with deep pain, with a sense of missed opportunities for lives that could have been, but were not.

But the truth is – most of us are simply tired of wars. We do not want to see more children crying at train stations, more fathers not returning, more mothers waiting at the window in silent tears. We do not hate the peoples of the world. Not the West – from which we have learned much, culture, science, art. Not Israel – which we have never met, but have been told worrying stories about. The Iranian heart – like the human heart – longs for conversations, cooperation, acquaintance, love.

I am Against War – I am For Peace

In a world full of threats, it is easy to forget that there is another way. It is possible to choose the path of peace. It is possible to choose dialogue, conversation, negotiation. History is full of examples – nations that were bitter enemies – today are economic partners, friends, tourists in each other's countries. I believe that my people also deserve this hope. We deserve to lay down our swords, send doves, hold hands – even if the road is long and at first hard to believe.

I know brave women and men who speak of peace not as a distant dream but as a tangible goal. They act – openly and secretly – to promote understanding, to replace messages of hope instead of words of hate. They do not hate anyone – not the religious nor the secular, not the traditional nor the new, not the Arab neighbors nor the Europeans, not the Israelis nor the Americans. All they want – is to live simple and beautiful lives. To find work, to travel, to study, to start a family, to be happy.

Sometimes I ask myself why this chasm – that has opened between Iran and the West, between Iran and Israel – has widened so much. After all, if you ask most people here, you will find that they have no real enmity towards any nation. On the contrary, many of us are interested in the world, learn languages, follow Western series, listen to foreign music, read translations of poets from around the world. We sit in cafes, drink green tea, dream of a better future. There is hardly anyone among us who wants a real war, who wants to harm the rest of the world's peoples – unless the regime has educated them to do so, out of fear and incitement.

The Ayatollahs' Regime – Chains on Iranian Society

The Ayatollahs' regime has built high walls of fear, suspicion, and isolation around us. In the name of religion, in the name of tradition, in the name of external enemies – basic rights have been taken from us: freedom of expression, freedom of movement, freedom of choice. Women are required to wear the hijab, to adhere to strict rules of behavior and modesty. Young people lose hope – many of them leave, migrate to Europe, America, Australia.

The regime exploits every external threat to justify internal oppression. The moment someone tries to express criticism, to establish a social movement, to write an unacceptable song – they are marked as an enemy of the people, a "spy", a "Western agent". The prisons are filled with political prisoners, journalists, artists, students. Every new generation – receives a clear and sharp message: "Do not rebel, do not think, do not resist."

The economy is collapsing, the Iranian currency is losing its value, inflation is rampant, and the public is preoccupied with a daily struggle for basic survival – food, medicine, shelter. Instead of looking to the horizon, we are forced to look at the ground, to seek survival. Many are forced to work multiple jobs, to make do with little, to give up dreams.

But within all this, a new spirit has awakened in Iran in recent years: social protests, women's movements, technological initiatives, underground art, songs and singers talking about hope. The younger generation, both men and women, refuse to succumb to fear, and dream aloud of change.

I Want a Different Future for My Children

As a father, all I ask is that my sons and daughters live different lives – free lives, full of opportunities. That I can send them to a school where they will learn science and art, philosophy and languages, not propaganda and hate. That they grow up in love, that they make friends from all over the world, that they sing happy songs, that they travel in green fields and marvel at the snowy mountains of Iran. That they know they can dream – and that their dream is not dangerous.

I want them to learn solidarity, patience, curiosity. To understand that there is no nation in the world that is a "born enemy", no religion that is evil, no country that is an eternal enemy. That it is possible to learn from every person, from every culture, from every place. That they know that the person standing in front of them – whether they are Jewish, Christian, Muslim, Buddhist, secular – is first and foremost a person. A person who wants to love, create, rejoice, build, fulfill dreams.

I want to teach them that even if the road to change is long, it is possible. That every change begins with small words, with daily actions, with listening, with getting to know the different. That they understand that true power is not in hate – but in love, solidarity, willingness to forgive, willingness to open doors.

Culture, Art, and Technology – Tools for Bridging and Change

For generations, Iran was a cultural, artistic, and spiritual center. Poets like Hafez, Rumi, Saadi, worked here; painters, musicians, inventors, philosophers – all contributed to the wisdom of the world. The regime tries to limit creativity, to censor and destroy, but the human spirit is stronger than anything.

Today, many young people turn to underground art, hidden theater, bold literature, home performances. Technology – the internet, social networks – allows us to hear other voices, to be exposed to new ideas, to learn about distant worlds. All these bridge the chasms of fear and loneliness, and strengthen the sense of human partnership.

I believe that Iran can return to being a model for the entire region. Not because of tanks and missiles, but because of culture, innovation, cooperation. Imagine – Iran leading in science, education, space exploration, green energy, medical technologies. Iran hosting international festivals, inviting researchers, poets, artists from all over the world. Iran that has tasted from all the world's cuisines, that welcomes tourists from all corners of the globe.

Hope for the Future – In One Simple Voice

I know that the paths to change are long, difficult, and challenging. Every great change was preceded by small dreams, hopes that grew in the hearts of ordinary people. If each and every one of us chooses to believe in the good, to reject the bad, and to seek peace – perhaps in the end we will see the day when Iran returns to what it was, and even better.

I am a simple Iranian citizen. I do not hate any nation. I do not want wars. I do not believe in the power of hate. All I ask is to live a free, good, and peaceful life, to raise my children in safety, to give them a future full of hope, to sing the songs of our poets, to dream big dreams and to live in peace with all the peoples of the region and the world.

This is my call, the voice of one among many – let us live. Give us peace. Give us a better future – for us, for our children, for all of you. Let us hope, dream, aspire – one day we will build a better, open, tolerant, loving society here. A society that can serve as a model for the whole world.

And maybe, if we believe in it together, we can create a reality where every girl and boy in Iran, in Israel, in the West, and everywhere – will wake up to a good, safe, happy world. A world where the men and women of Iran can extend a hand for peace, welcome every stranger with a smile, and talk eye to eye – without fear, without suspicion, without hate. It may be a dream – but every reality begins with one simple dream, of a simple person. Maybe it will be our generation that will make it happen.